Войцек

Бір кедей бала болыпты, әкесі де, шешесі де өліпті, мына жарық кең әлемде жалғыз өзі қалыпты. Жалғыз қалып әке-шешесін іздейді, күн іздейді, түн іздейді, жер бетінен таппайды. Көк аспаннан іздейді, онда күлімдеген мейірімді айды көріп, соған барады. Келіп қараса, ай дегені іріп-шіріген бірдеңе. Сосын ол күнді іздеп, күнге келеді. Келсе, күн дегені солып қалған күнбағыс екен. Одан шығып жұлдыздарға бет алады. Келсе, жұлдыз дегені түйреуіштерге түйрелген кіп-кішкентай жылтырауық алтын қоңыздар екен.

Баланың қайтадан жерге қайтқысы келіп, қарап жіберсе, жер дегені төңкерілген горшок екен. Бала отыра қалып жылап жібереді. Сол отырғаннан жалғыздан жалғыз әлі отырған көрінеді, байғұс...